De Stilte van de Goedheid in een Schreeuwende Wereld


Alles lijkt zich te herhalen. We zitten in het voorjaar van 2025 en de wereld voelt als een gebroken plaat. Godsdienstwaanzin laait weer op, het fascisme kruipt terug in het daglicht, en empathie wordt steeds vaker afgeschilderd als zwakte. Christenen die verkondigen dat medeleven ons ‘zacht’ maakt maar sluit ander zijn buiten. Politici die roepen om kracht, macht, controle. De samenleving lijkt haar gemeenschappelijke waarden te zijn kwijtgeraakt. Iedereen moet strijden, iedereen wil winnen. Het gaat om overleven, niet meer om samenleven.

Waar gaat dit heen?

Soms lijkt het alsof het fatsoen van de mens verloren is gegaan. Alsof de goedheid, die stille kracht die ons verbindt, wordt overschreeuwd door haat, polarisatie en wantrouwen. De lessen uit onze geschiedenis lijken vergeten of weggelachen. We hebben een wereld gebouwd waarin algoritmes woede belonen en nuance verdacht is geworden.

En toch… de goedheid is er nog. Niet luid, niet glorieus, maar in kleine, koppige daden. In de hulpverlener die luistert zonder oordeel. In jongeren die blijven opstaan voor het klimaat. In ouders die hun kinderen leren wat het betekent om mens te zijn. In mensen die weigeren cynisch te worden, ondanks alles.

Is het gedaan met de goedheid van de mens?

Nee. Maar ze heeft het moeilijk. Ze is vermoeid. Ze wacht op ons, op mensen die blijven kiezen voor mildheid, voor medemenselijkheid, voor twijfel als kracht en niet als zwakte. Niet door harder te schreeuwen, maar door zachter te blijven. Radicaal zacht, desnoods.

Misschien is dat de grootste daad van verzet in deze tijd.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vuur met vuur: tijd om het masker af te rukken

Wat zich voordoet als bezorgd burgerschap is vaak niets meer dan een zorgvuldig georkestreerde campagne. Een jonge vrouw die zich profileert als “van het volk” poseert met Wilders en Baudet alsof ze hun nichtje is. Maar achter haar staat een machine. Je hoeft alleen maar naar haar X-account te kijken: “Rechtse Els”, aangemaakt in 2009. Toen was ze tien! Nee, dit is geen spontane woede. Dit is strategisch geplande agitatie. Extreemrechts heeft geleerd van de VS: hoe je met memes, sentiment en schijnoprechtheid de macht naar je toe trekt. En ze zijn hier. Ze zijn georganiseerd. Ze zijn meedogenloos. Els is geen burgeractivist. Ze is een zorgvuldig gepositioneerde pion in een groter schaakspel. Achter haar staat een grimmige, goed geoliede groep die zich niet zomaar gewonnen geeft. Ze weten precies hoe je misleiding, emotie en framing inzet om een samenleving te kantelen. Geen moslim te bekennen, maar toch de schuld. Op internet circuleren filmpjes van het belaagde D66-kantoor. Je hoort d...
Meer lezen

Beeldvorming versus realiteit, een oproep aan jongeren

Steeds vaker zie je hoe rechtse partijen linkse politici neerzetten als monsters. Kijk naar hoe Frans Timmermans wordt afgebeeld: niet als iemand met ideeën, maar als een bedreiging. En dat werkt. Vooral bij jonge mensen die nog zoekend zijn, die zich afvragen wie ze kunnen vertrouwen. Maar laten we eerlijk zijn: die beeldvorming is geen toeval. Het is een strategie. Want zolang jongeren zich afkeren van progressieve politiek, blijven ze straks zonder woning zitten. Zonder zekerheid. Zonder toekomst. Rechts is er voor de mensen die al veel hebben: de grootverdieners, de huiseigenaren, de beleggers. Zij verdienen aan de woningnood, terwijl starters verdrinken in wachttijden en torenhoge huren. En ondertussen worden mensen in de provincie bang gemaakt voor migranten, alsof zij het probleem zijn, terwijl het echte probleem zit in beleid dat verdeelt in plaats van verbindt. Het is tijd om door die rookgordijnen heen te kijken. Rechts verkoopt stilstand, angst en verdeeldheid. Maar wij hebb...
Meer lezen

De anatomie van protest zonder kompas

Soms gaan mensen de straat op omdat ze niet meer kunnen ademen.   Moslims die voelen hoe hun blik wordt geweerd, hun bestaan verdacht gemaakt.   Ze protesteren niet uit ideologie, maar uit noodzaak.   Een poging om zichtbaar te blijven in een samenleving die hen liever overslaat. Soms gaan mensen de straat op omdat ze vinden dat anderen te veel ademen.   Opstandelingen die hun land zien veranderen, hun cultuur verdunnen,   hun woede richten op de ander die ‘elders’ vandaan komt.   Hun protest is geen verdediging, maar een poging tot wissen. Beide groepen zeggen: “Wij worden bedreigd.”   Beide groepen voelen zich verraden, genegeerd, geminacht.   En vroeg of laat, als frustratie geen taal meer vindt, wordt protest agressie.   Niet om gehoord te worden, maar om te overschreeuwen. Dan vervaagt het verschil tussen verdediging en aanval.   Dan weet niemand meer wie begon.   Dan wordt...
Meer lezen