Breinbrekers en Verhalen

Er is oorlog. Al eeuwen. In naam van God, zeggen ze. Maar ik zie geen god. Ik zie mensen. Mensen met vlaggen, wapens, slogans en heilige boeken, die als messen snijden. Geloof leeft niet buiten de mens. God spreekt niet uit de hemel, maar uit de mond van zij die denken dat ze Hem begrijpen. En daar begint het. Daar begint de waanzin. Want zonder mensen geen kerk, geen moskee, geen tempel, geen Torah, geen Thora-staat. Zonder mensen geen jihad, geen kruistocht, geen  ‘defensieve genocide’. Zonder mensen geen God die zegt: “dood je vijand, want Ik wil het zo.” De mens interpreteert. En dus ontspoort her. Altijd. Want de mens maakt van zijn angst een geloof. Van zijn pijn een profetie. Van zijn machtsdroom een gebed. En noemt het dan waarheid. En wie die waarheid niet deelt? Die moet branden. Verdwijnen. Weg. God wil het. Toch? Nee. Dit is geen goddelijk plan. Dit is geen hemelse straf. Dit is niets meer dan het falen van de mens in vermomming van vroomheid. Massahysterie, heilige oor...

Mijn uitgangspunt is duidelijk: ik wil geen dierenleed, ik wil het klimaat niet nog verder de vernieling in helpen. Maar ik ben opgevoed met vlees, met kaas, met smaken die diep in mijn geheugen gegrift staan. En eerlijk is eerlijk: ik vind het lekker. Het is een eindeloos gevecht. Ik hou van koken, maar soms heb ik er geen zin in. Dan lonkt gebakken vis of een makkelijke maaltijd. Terwijl ik weet: ergens anders op de wereld zitten kinderen die honger hebben. Soms krijg ik daardoor geen hap meer door mijn keel. Het nieuws helpt ook niet. Het is één en al kommer en kwel. Maar ik sluit mijn ogen niet. Ik vind het een morele plicht om mezelf op de hoogte te houden. En dan die stroom van meningen. Het gedrag van mensen. De politiek die verdeelt. De voedselindustrie die ons keer op keer misleidt. We worden op het verkeerde been gezet, zodat we maar blijven kopen. Zodat we maar blijven slikken. Ondertussen probeer ik vast te houden aan principes. Maar dat is zwaar. Omdat je steeds wordt gedw...

Achter de schermen van onze glanzende apparaten, achter de façade van democratische instituties, wordt een nieuwe wereld gebouwd. Niet door gekozen leiders, maar door een elite van technologische architecten, de zogeheten techbro’s, die met code, data en algoritmes een samenleving vormgeven waarin controle belangrijker is dan keuze. Deze technocratie heeft geen tanks nodig. Ze heeft onze aandacht. Onze verslaving aan schermen, onze honger naar bevestiging, onze angst om buitengesloten te worden. Democratie wordt niet in één klap afgebroken, maar langzaam uitgehold, door surveillance, door manipulatie van informatie, door het vervangen van menselijke besluitvorming door ondoorzichtige systemen. Wat de techbro’s nodig hebben om hun wereld te bouwen, is chaos. En die chaos leveren wij zelf, dagelijks, vrijwillig. En chaos heeft een politieke bondgenoot nodig. De techbro’s hebben hun vrijheid niet bevochten, ze hebben haar gekregen. Van leiders als Trump, die instituties verachten en techn...