Ik eet bijna geen vlees. Maar soms dus wel.

Mijn uitgangspunt is duidelijk: ik wil geen dierenleed, ik wil het klimaat niet nog verder de vernieling in helpen. Maar ik ben opgevoed met vlees, met kaas, met smaken die diep in mijn geheugen gegrift staan. En eerlijk is eerlijk: ik vind het lekker.

Het is een eindeloos gevecht. Ik hou van koken, maar soms heb ik er geen zin in. Dan lonkt gebakken vis of een makkelijke maaltijd. Terwijl ik weet: ergens anders op de wereld zitten kinderen die honger hebben. Soms krijg ik daardoor geen hap meer door mijn keel.

Het nieuws helpt ook niet. Het is één en al kommer en kwel. Maar ik sluit mijn ogen niet. Ik vind het een morele plicht om mezelf op de hoogte te houden.

En dan die stroom van meningen. Het gedrag van mensen. De politiek die verdeelt. De voedselindustrie die ons keer op keer misleidt. We worden op het verkeerde been gezet, zodat we maar blijven kopen. Zodat we maar blijven slikken.

Ondertussen probeer ik vast te houden aan principes. Maar dat is zwaar. Omdat je steeds wordt gedwongen je aan te passen aan een systeem dat groter is dan jijzelf. En ik bén zelf ook een systeem, dat alleen in beweging komt door prikkels van buitenaf. Iets nieuws aanleren, jezelf opnieuw programmeren, blijkt verdomd moeilijk.

Misschien is dat wel de kern: ik wil een beter mens zijn, maar bots elke dag op mijn eigen verlangens, mijn gewoontes en de verlokkingen die overal op de loer liggen. Geen vlees eten is dan niet alleen een keuze voor dieren of klimaat. Het is vooral een gevecht met mezelf.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vuur met vuur: tijd om het masker af te rukken

Wat zich voordoet als bezorgd burgerschap is vaak niets meer dan een zorgvuldig georkestreerde campagne. Een jonge vrouw die zich profileert als “van het volk” poseert met Wilders en Baudet alsof ze hun nichtje is. Maar achter haar staat een machine. Je hoeft alleen maar naar haar X-account te kijken: “Rechtse Els”, aangemaakt in 2009. Toen was ze tien! Nee, dit is geen spontane woede. Dit is strategisch geplande agitatie. Extreemrechts heeft geleerd van de VS: hoe je met memes, sentiment en schijnoprechtheid de macht naar je toe trekt. En ze zijn hier. Ze zijn georganiseerd. Ze zijn meedogenloos. Els is geen burgeractivist. Ze is een zorgvuldig gepositioneerde pion in een groter schaakspel. Achter haar staat een grimmige, goed geoliede groep die zich niet zomaar gewonnen geeft. Ze weten precies hoe je misleiding, emotie en framing inzet om een samenleving te kantelen. Geen moslim te bekennen, maar toch de schuld. Op internet circuleren filmpjes van het belaagde D66-kantoor. Je hoort d...
Meer lezen

Beeldvorming versus realiteit, een oproep aan jongeren

Steeds vaker zie je hoe rechtse partijen linkse politici neerzetten als monsters. Kijk naar hoe Frans Timmermans wordt afgebeeld: niet als iemand met ideeën, maar als een bedreiging. En dat werkt. Vooral bij jonge mensen die nog zoekend zijn, die zich afvragen wie ze kunnen vertrouwen. Maar laten we eerlijk zijn: die beeldvorming is geen toeval. Het is een strategie. Want zolang jongeren zich afkeren van progressieve politiek, blijven ze straks zonder woning zitten. Zonder zekerheid. Zonder toekomst. Rechts is er voor de mensen die al veel hebben: de grootverdieners, de huiseigenaren, de beleggers. Zij verdienen aan de woningnood, terwijl starters verdrinken in wachttijden en torenhoge huren. En ondertussen worden mensen in de provincie bang gemaakt voor migranten, alsof zij het probleem zijn, terwijl het echte probleem zit in beleid dat verdeelt in plaats van verbindt. Het is tijd om door die rookgordijnen heen te kijken. Rechts verkoopt stilstand, angst en verdeeldheid. Maar wij hebb...
Meer lezen

De anatomie van protest zonder kompas

Soms gaan mensen de straat op omdat ze niet meer kunnen ademen.   Moslims die voelen hoe hun blik wordt geweerd, hun bestaan verdacht gemaakt.   Ze protesteren niet uit ideologie, maar uit noodzaak.   Een poging om zichtbaar te blijven in een samenleving die hen liever overslaat. Soms gaan mensen de straat op omdat ze vinden dat anderen te veel ademen.   Opstandelingen die hun land zien veranderen, hun cultuur verdunnen,   hun woede richten op de ander die ‘elders’ vandaan komt.   Hun protest is geen verdediging, maar een poging tot wissen. Beide groepen zeggen: “Wij worden bedreigd.”   Beide groepen voelen zich verraden, genegeerd, geminacht.   En vroeg of laat, als frustratie geen taal meer vindt, wordt protest agressie.   Niet om gehoord te worden, maar om te overschreeuwen. Dan vervaagt het verschil tussen verdediging en aanval.   Dan weet niemand meer wie begon.   Dan wordt...
Meer lezen