Breinbrekers en Verhalen

Harry lacht nu breeduit. De overwinning van het Verbond van de Redelijkheid lijkt nabij. Maar zonder Timmeramentus, de wijze, strategische leider die zich heeft opgeofferd voor het grotere goed, is hij overgeleverd aan een Duistere tovernaar. Hij is de magiër van duistere spreuken, de meester van populistische retoriek: Wildemort. Wildemort, met zijn leger van haat-heksen, fluistert in de wandelgangen van het Ministerie van Magie: “Zuiver het land, sluit de grenzen, breek de bruggen.” Zijn toverstaf is X, zijn vloek een AI plaatje. En daar staat HarryJetten, de uitverkorene van het Klimaatverbond. Zijn mantel wappert, zijn idealen glanzen, maar de wind is guur. Hij moet zijn mannetje staan tussen de schreeuwende tovenaars van het Lagerhuis, waar elke nuance wordt verbrand als een verboden boek. Zonder Timmeramentus is er geen buffer meer tussen idealisme en opportunisme. Geen mentor die fluistert: 'Het gaat niet om macht, Harry, maar om moed.' Nu moet Harry zelf kiezen: blijft ...

Geert Wilders is niet slechts een politicus met scherpe standpunten; hij is het product van een langdurige angst die in ideologie is veranderd. Zijn persoonlijke trauma is een nationaal programma geworden. Wat begon als een reactie op bedreigingen van extremisten, is uitgegroeid tot een ideologie waarin “de moslim” niet langer een individu is, maar een vijandig collectief. In zijn retoriek is zelfs de hardwerkende Nederlandse moslim niet meer deel van de samenleving, maar een risico of last. De voorzieningen van de staat, zegt hij impliciet, behoren alleen toe aan de “echte” Nederlanders. Wie in zijn retoriek het woord moslim vervangt door Jood, Surinamer of homoseksueel, hoort meteen de morele contouren van fascisme. Het is een echo van een andere tijd. De taal van uitsluiting, van het aanwijzen van een bevolkingsgroep als bedreiging, schuift gevaarlijk dicht langs het gedachtegoed dat Europa ooit in de afgrond trok. Het is een vorm van morele apartheid, verpakt als patriottisme. Filo...

De mythe van de werkende Nederlander Ze roepen het hard: “We moeten onze grenzen sluiten.” Want volgens rechts kan de Nederlander het allemaal zelf. De loodgieter, de tomatenplukker, de schoonmaker, de zorgverlener de vuilnisman. Alles uit eigen bodem.   Behalve dat die bodem leeg is.  Nederland vergrijst! Elke dag gaan er meer mensen met pensioen dan erbij komen.   De zorg piept. De bouw kraakt. De horeca zucht. Maar rechts roept: “We kunnen het zelf.”   Alsof de economie een volkstuin is.   Alsof je tomaten kunt plukken met meningen.   Alsof je een rollator kunt duwen met retoriek.   De realiteit belt aan. Ze spreekt Arabisch, Pools, Engels. En ze werkt. Terwijl jij nog op X zit te roepen dat ze weg moet. Bovendien wil de extreem rechtse Nederlander liever bijstand dan een baan zonder status. Liever klagen dan aanpakken. Liever “eigen volk eerst” dan “samen de schouders eronder.” Migratie als economische motor ...

Soms gaan mensen de straat op omdat ze niet meer kunnen ademen.   Moslims die voelen hoe hun blik wordt geweerd, hun bestaan verdacht gemaakt.   Ze protesteren niet uit ideologie, maar uit noodzaak.   Een poging om zichtbaar te blijven in een samenleving die hen liever overslaat. Soms gaan mensen de straat op omdat ze vinden dat anderen te veel ademen.   Opstandelingen die hun land zien veranderen, hun cultuur verdunnen,   hun woede richten op de ander die ‘elders’ vandaan komt.   Hun protest is geen verdediging, maar een poging tot wissen. Beide groepen zeggen: “Wij worden bedreigd.”   Beide groepen voelen zich verraden, genegeerd, geminacht.   En vroeg of laat, als frustratie geen taal meer vindt, wordt protest agressie.   Niet om gehoord te worden, maar om te overschreeuwen. Dan vervaagt het verschil tussen verdediging en aanval.   Dan weet niemand meer wie begon.   Dan wordt...