Deugend Rechts: De Grote Morele Ommekeer

Er is me weer wat opgevallen in het politieke landschap. Rechts, ooit de trotse anti-deugbrigade, heeft de deugkroon opgezet en paradeert nu als moreel kompas van de natie. De ironie druipt ervan af. Dezelfde stemmen die jarenlang “woke” afschilderden als een gevaar voor de vrije meningsuiting, eisen nu stilte en respect voor hun eigen heiligen. Kritiek op hun retoriek? Onfatsoenlijk. Vragen bij racisme? Haatzaaien. Israël bekritiseren? Antisemitisme. En Charlie Kirk? Die mag je niet eens postuum aanspreken op zijn giftige erfenis.

Het is alsof rechts een morele make-over heeft ondergaan, maar dan met de finesse van een dronken kapper. De tongen die jarenlang vlijmscherp waren, worden nu met geweld uit monden getrokken. De rollen zijn omgedraaid: de provocateur is het slachtoffer geworden. En jij, met je nuance en je ongemakkelijke vragen, bent ineens de extremist.

De strategie is simpel:

- Zeg iets gruwelijks. 
  Bijvoorbeeld: “Migranten zijn een plaag.” 
- Wacht op verontwaardiging. 
  Want ja, mensen hebben nog steeds een geweten. 
- Claim slachtofferschap. 
  “Mag ik dit niet meer zeggen? Cancelcultuur!” 
- Herhaal. 
  Tot iedereen murw is en jij de morele winnaar lijkt.

Het is een retorische loopgravenoorlog waarin rechts zich heeft ingegraven met morele munitie die ze eerst verafschuwden. Ze zijn de nieuwe deugneuzen, maar dan zonder zelfreflectie, zonder empathie, en met een cynisme waar zelfs Machiavelli van zou blozen.

Waar stopt het?

Misschien nergens. Misschien is dit de nieuwe norm: een politiek van omkering, waar de luidste stem altijd gelijk krijgt en waar redelijkheid verdacht is. Waar het debat geen ruimte meer biedt voor grijstinten, alleen voor zwart-wit en schreeuw tegen schreeuw.

De oplossing?

Niet meeschreeuwen. Niet zwijgen. Maar blijven spreken met scherpe woorden en zachte principes. Want als rechts de deugkaart speelt, dan is het tijd dat links stopt met excuses maken voor fatsoen.