Schaduw van Technocratie
Achter de schermen van onze glanzende apparaten, achter de façade van democratische instituties, wordt een nieuwe wereld gebouwd. Het zijn geen gekozen leiders, maar technologische architecten, de zogeheten techbro’s, die met code, data en algoritmes een samenleving vormgeven waarin controle belangrijker is dan keuze.
Deze technocratie heeft geen tanks nodig. Ze heeft onze aandacht. Onze verslaving aan schermen, onze honger naar bevestiging, onze angst om buitengesloten te worden. Democratie wordt niet in één klap afgebroken, maar langzaam uitgehold, door surveillance, door manipulatie van informatie, door het vervangen van menselijke besluitvorming door ondoorzichtige systemen. Wat de techbro’s nodig hebben om hun wereld te bouwen, is chaos. En die chaos leveren wij zelf, dagelijks, vrijwillig.
We zijn niet alleen slachtoffers. We zijn ook daders. Zodra we een beetje macht krijgen, een platform, een volgersaantal, een algoritmisch voordeel, gebruiken we die om anderen te onderdrukken. De kwetsbare mens wordt niet beschermd, maar genegeerd, bespot, gecanceld. We zijn zo beïnvloedbaar geworden dat we zonder weerstand meegesleurd worden in een fuik die we zelf helpen vullen. De dystopie is geen externe dreiging. Ze komt van binnenuit.
Het waren de nerds uit de jaren 90. De denkers, de bouwers, de idealisten. Velen van hen begonnen met dromen over het oplossen van menselijke tekortkomingen met technologie. Maar hun eigen tekortkomingen, sociale isolatie, gebrek aan empathie, honger naar erkenning, drugsgebruik, maken hen blind voor de gevolgen van hun creaties. In plaats van te kiezen voor een utopische samenleving, kiezen ze voor efficiëntie, voor controle, voor een wereld waarin alles meetbaar is, behalve menselijkheid.
We bevinden ons in een tijd waarin de verlichting niet langer draait om bevrijding, maar om uitwissing. Een Dark Enlightening, waarin we onszelf uitroeien, door complete overgave. We geven de nuance op. We kiezen voor traagheid, We twijfelen, of we laten ons meeslepen. De gemeenschap is het digitale netwerk, geworden. Daar voeren we het gesprek in door oneliners. Ons gezicht bedekt met een filter of onherkenbaar.
Deze technocratie heeft geen tanks nodig. Ze heeft onze aandacht. Onze verslaving aan schermen, onze honger naar bevestiging, onze angst om buitengesloten te worden. Democratie wordt niet in één klap afgebroken, maar langzaam uitgehold, door surveillance, door manipulatie van informatie, door het vervangen van menselijke besluitvorming door ondoorzichtige systemen. Wat de techbro’s nodig hebben om hun wereld te bouwen, is chaos. En die chaos leveren wij zelf, dagelijks, vrijwillig.
We zijn niet alleen slachtoffers. We zijn ook daders. Zodra we een beetje macht krijgen, een platform, een volgersaantal, een algoritmisch voordeel, gebruiken we die om anderen te onderdrukken. De kwetsbare mens wordt niet beschermd, maar genegeerd, bespot, gecanceld. We zijn zo beïnvloedbaar geworden dat we zonder weerstand meegesleurd worden in een fuik die we zelf helpen vullen. De dystopie is geen externe dreiging. Ze komt van binnenuit.
Het waren de nerds uit de jaren 90. De denkers, de bouwers, de idealisten. Velen van hen begonnen met dromen over het oplossen van menselijke tekortkomingen met technologie. Maar hun eigen tekortkomingen, sociale isolatie, gebrek aan empathie, honger naar erkenning, drugsgebruik, maken hen blind voor de gevolgen van hun creaties. In plaats van te kiezen voor een utopische samenleving, kiezen ze voor efficiëntie, voor controle, voor een wereld waarin alles meetbaar is, behalve menselijkheid.
We bevinden ons in een tijd waarin de verlichting niet langer draait om bevrijding, maar om uitwissing. Een Dark Enlightening, waarin we onszelf uitroeien, door complete overgave. We geven de nuance op. We kiezen voor traagheid, We twijfelen, of we laten ons meeslepen. De gemeenschap is het digitale netwerk, geworden. Daar voeren we het gesprek in door oneliners. Ons gezicht bedekt met een filter of onherkenbaar.
Reacties
Een reactie posten